JA, NAUCZYCIEL

Czy mamy jakieś inne opcje? Czy pedagogika może wyjść poza janusowe perspektywy dydaktyki Roty i kształcenia do nieprzewidywalnego, ale zawsze politycznie usłużnego fantazmatu? A może wreszcie coś po środku?

Pedagogika już od dość dawna balansuje między dwiema, przeciwstawnymi, wręcz janusowymi optykami. Pierwsza to oczywiście czerpanie z doświadczeń i osiągnięć minionych pokoleń, drugą jest idiotyczny trend oswajania lęku przed domniemaną, z założenia groźną przyszłością, poprzez traktowanie jej jako pewnej, nieuniknionej, a przez to w pełni przewidywalnej.

Jak wypełnić lukę w edukacji klimatycznej młodzieży? Jak mówić do młodych-dorosłych o ekologii i pokazywać im, że mają realny wpływ na to jak będzie wyglądać przyszłość naszej planety? Jak pomóc nauczycielom wprowadzać ekologiczne tematy do lekcji, mimo braku tych zagadnień w podstawach programowych?

W zeszłym roku niemal 40% uczniów i uczennic szkół podstawowych i średnich, odbyło spotkanie ze szkolnym pedagogiem - wynika z badania przeprowadzonego przez producenta papieru POL*. W 73% przypadkach zostało ono ocenione jako pomocne. To znak, że wsparcie psychiczne dla dzieci i młodzieży w szkołach jest bardzo ważne. Jednak gdy pedagoga nie ma, ten obowiązek spada na nauczycieli.

Polska od zawsze stawia na recykling – najczęściej na nowo odkrywamy mody na zachód od Odry już przebrzmiałe, a często skompromitowane. Obecnie w modzie jest wytężanie uwagi.

Już tylko do 18 grudnia nauczyciele i edukatorzy z całej Polski mogą zgłaszać się do bezpłatnego programu Fundacji Orange #BurzaMózgów. Kurs online pokaże, jak działa sztuczna inteligencja (AI), tłumaczy zjawiska i mechanizmy, w których uczestniczymy, kiedy korzystamy z różnych narzędzi cyfrowych. Zagadnienia prezentuje od bardziej społecznej niż technologicznej strony. Aby wziąć w nim udział, wystarczy założyć konto na www.burzamozgow.com.

Nigdy nie można być niczego całkowicie pewnym. Znacie sentencję „Bądź zmianą, którą chcesz zobaczyć na świecie.” Krąży z nią wiele memów w sieci. Najczęściej jest przypisywana Mahatmie Gandhiemu. Zresztą sprawdźcie sami/e. Co ciekawe, podobno nigdy jej nie powiedział. Prawdopodobnie autorem tych słów był jego wnuk Arun. [1] 

Jak się wydaje, podmioty do prowadzenia badań powołane i (chyba) przygotowane, oświatą zainteresowane są w stopniu śladowym. Obserwuje się za to wysyp prostych ankiet, przeprowadzanych przez byty przygodne, które awansują do rangi „badaczy”. Z reguły, z dostarczanych przez nich „wyników”, można się dowiedzieć rzeczy, które jest w stanie wykoncypować dosłownie każdy człowiek, kierujący się zdrowym rozsądkiem i dysponujący chwilą czasu, potrzebną do zastanowienia się nad „pytaniem badawczym”.